De Heinrico

I. Nunc almus thero euuigero assis thiernun filius,
benignus fautor mihi, thaz ig iz cosan muozi
de quodam duce, themo heron Heinriche,
qui cum dignitate thero beiaro riche beuuarode.

II. Intrans nempe nuntius, then keisar namoda her thus:
"cur sedes" infit, "Otdo, ther unsar keisar guodo?
hic adest Heinrich, bringt her hera kuniglich.
dignum tibi fore thir seluemo ze sine."

III. Tunc surrexit Otdo, ther unsar keisar guodo.
perrexit illi obuiam, inde uilo manig man,
et excepit illum mid mihilon eron.

IV. Primitus quoque dixit: "uuillicumo Heinrich,
ambo uos equiuoci, bethiu goda endi mi.
nec non et sotii, uuillicumo sid gi mi."

V. Dato responso fane Heinriche so scone,
coniunxere manus, her leida ina in thaz godes hus.
petierunt ambo thero godes genatheno.

VI. Oramine facto intfieg ina auer Otdo,
ducxit in concilium mit michelon eron.
et amisit illi so uuaz so her thar hafode,
preter quod regale, thes thir Heinrih ni gerade.

VII. Tunc stetit al thiu sprakha sub firmo Heinricho.
quicquid Otdo fecit, al geried iz Heinrih.
quicquid ac amisit, ouch geried iz Heinrihc.

VIII. Hic non fuit ullus, thes hafon ig guoda fulleist
nobilibus ac liberis, thaz thid allaz uuar is,
cui non fecisset Heinrich allero rehto gilich.
html>