(24.) Interea et Ernesto eidem rebellioni adiungitur, nulla lesione coactus, sed vel iuventutis fervore vel per eum commoda sua amplificare querentium suggestione seductus. Dominus Bruno etiam, frater regis, Hezeloni et Ernestoni associatur, aetate iuvenis et per iuventutem ad seducendum facilis. Et hoc infidelium erat gloriatio, quod in partibus suis fratrem regis habebant.
Haec ergo conspiratio, quanto iuniores et insipientiores collegit, tanto turpius et enervius defecit. Dicitur enim: "Insipientium conglomeratio consilii est dissipatio, et consilii dissipatio actuum fit enervatio".
(25.) Rex igitur quosdam Lotharienses et Francos ac Bavarios colligens, intrante Augusto in Franciam exercitum super Hezelonem duxit; bona eius devastavit, ipsum cum domno Brunone et Ernestone per silvas latitare coegit.
Tandem se ad castellorum munimenta contulit, quae capi posse nec Hezelo timebat, nec aliorum quisquam credebat. In primo igitur impetu Amertala diruitur et Hezelonis milites in ea capti per intercessionem principum sani et salvi permittuntur abire. Sclavi autem, a Bulizlavo in adiutorium missi, in servitutem exercitui distribuuntur.
(26.) Post haec rex Crusinam obsedit, ubi uxor Hezelonis ac filii erant et quaeque illi chariora esse poterant. In qua obsessione in primis post annonam incaute exeuntes ab Hezelone ceterisque suis coadiutoribus vulnerabantur, capiebantur, occidebantur. Rex hoc cognito quotidie quadringentos custodes exeuntibus adhibuit, ut et hos custodirent et insidias insidiantibus pararent. Hoc Hezelo cum sociis audiens se in vallem quandam recepit, in quam nulli nisi per semitam unam patebat introitus; ibi tentoria fixit, ibi noctibus, nescio tribus aut duabus, quasi tutus de rapina pauperum vixit.
Hoc custodes per rusticum unum comperientes, circa horam sextam, in qua illi se pro aestu diei remissius habebant, in vallem latenter descenderant, loca plurima circumeuntes et diligenter Hezelonis castra querentes. Tandem unus eorum tentoria videns nimis festinus ad invitandum socios kyrie eleison cepit clamare et hoc, ut citius veniant, frequenter iterare. Et haec Hezelo percipiens relictis tentoriis, armis etiam, fugam inivit et a manibus supervenientium se vix liberavit.
Dominus Bruno quoque, parmula non bene relicta, qua extra se positus utebatur, hos, quibus imperare posset si cum fratre maneret, turpiter fugit et fit risus, qui honor esse debebat et decus. Sed haec iuventutis erant. Dicitur enim: "Qui sine freno scientie a iuventute ducitur, in dedecoris angustias saepe precipitatur." Et haec iuventutis fuisse, aetas postmodum monstravit adulta, quae illum reddidit et utiliorem sibi ipsi et fideliorem fratri.
Ernesto capitur et ante regis presentiam ducitur. Quidam ilico regi suggerebant, ut hunc capitali sententia feriri iuberet, quatenus per eum posteri castigarentur, ne regis offensam incurrere sine causa niterentur. Sed Moguntinus archiepiscopus, qui summum locum impetrandi quelibet apud regem tenebat, intercessor accessit et iuvenem legi surripuit mortique subtraxit.
Tandem a rege Crusina capitur, diruitur, incenditur. Uxor Hezelonis cum suis abire permittitur et hoc ei per intercessionem fratris sui Ottonis conceditur.
(27.) Hezelo captam esse Crusinam audiens, ad quandam suam munitionem, quae Crana vocabatur, fugiendo pervenit et ibi Sigefridum quendam Saxonem, perversae conspirationis participem, obvium habuit. Sed nec illic spem resistendi regie ire habens, eandem munitionem idem ipse succendit et miseriam suam celare nesciens, quantae desperationis esset, monstravit. Haec Sigefridus Saxo perspiciens, a spe ceptae rebellionis cecidit et qui per alienam fiduciam contra regiam maiestatem intumuit, alienae confusionis acredine tactus crepuit. Illuc igitur eum venisse puduit et quanto citius potuit ad propria remeavit.
Hezelo vero cum domno Brunone ad Bulizlavum quasi refugium unicum fugit et, quod est cuique gravissimum, quasi mendicus alieno pane vivere discit. Interea rex Cranam perveniens, causam sui adventus per manus hostis invenit expletam. Venit enim, ut destrueret; sed hostis destruxit, ne ipse destruendam inveniret.
(28.) Hezelone igitur fugato et castellis eius dirutis, rex Paveberg locum unice sibi dilectum rediit ibique exercitui data licentia nativitatem sanctae Dei genitricis celebravit. Inde in silvam Spetheshart, quae Bavariam a Francia dirimit, veniens, post laborem expeditionis delectationem exercuit venationis. Ibi autumnavit, ibi ad recreationem sibi suisque iocunditatem plenam exhibuit.
Inde per Franciam morose transiens, in Saxoniam venit et Toringis ac Saxonibus in Milzaviam expeditionem futuram indixit. Exinde Poledae nativitatem Domini celebravit.
(29.) Anno ab incarnatione Domini millesimo quarto, indictione secunda, ab archiepiscopo Magdesburgensi, Giselario nomine, qui pluribus annis paralisi tactus a metropolitana civitate exire non poterat, rex invitatur. Ductus pietatis affectu obediens extat et ad visitandum archiepiscopum Magdeborg tendit.
Quo cum pervenisset, archiepiscopus iam viam universae carnis iniit; et qui regem expectabat, ad Regis regum precepta migravit. In cuius successionem Tageno regis capellanus ilico eligitur et in sedem episcopalem, clero et populo collaudante, extollitur. Inde rex Meresborg progreditur et ibi purificationem sanctae Dei genitricis debita reverentia veneratur. Ibi etiam Tageno archiepiscopus a suis suffraganeis consecratur.
(30.) Post haec collectis Toringis et Saxonibus rex in Milzaviam intrat, munitiones, quas Bulizlavus occupaverat, expugnare volens; sed huiusmodi dispositum hiemis asperitas intercepit et effectum, qui expleri leviter in aestate posset, regiae voluntati denegavit. Omissis igitur munitionibus terram devastat, hanc incolis deputans culpam, quod pecunia corrupti ex fide Bulizlavo non restiterunt.
Inde Meresborg revertitur, iuxta decursum Albie marchiones statuens, qui et Saxoniam et Bulizlavi incursum latrocinale custodiant et ipsi Bulizlavo assidue inquietationis molestias inferant.
(31.) Interea Hezelonem cepti penitet et sub alieno pane diutius vivere pudet, solivagum etiam inter alienos exulari tedet. Eligit ergo potius periculum mortis inire quam sic vitam ducere. Tandem revertitur et, fidis quesitis intercessoribus, Meresburg se maiestati regiae reddit. Sic contra stimulum calcitrans, bis aculeum sensit, quia et sua perdidit et semet ipsum alienae potestati tradidit.
Dominus Bruno autem apud Bulizlavum consolationem non inveniens, ad sororem suam Ungaricam reginam confugit et, iam semet ipsum recognoscens, intercessionem eius imploravit.
(32.) Rex interea iniuriae, quam Teotonicis Itali intulerant, non immemor, a Saxonia discedens in Bavariam venit. Ibi Heinrico, fratri reginae, in festivitate sancti Benedicti ducatum Bavariensem concessit.
Tandem illi Augustam venienti, quae in confiniis Bavarie et Alemaniae sita est, Lotharienses, Franci et Alemani obviam veniunt, ad ulciscendam iniuriam Teotonicis illatam voluntarii et regio honori per omnia deservire parati.
Cum his inde progrediens, ut percongregaretur exercitus, in loco, qui dicitur Tinga, substitit. Ibi ei domnus Bruno cum legatis Ungarici regis, qui ad intercedendum pro eo veniebant, ad se reversus obviam venit et, veniam pro commissis humiliter postulans, fratris viscera movit et celeriter ad ignoscendum inflexit. Nam in proverbio dicitur: "Cuique modesto fratris lachryma cito movet viscera et proximi calamitas propria fit anxietas". Qua decuit ergo pietate recipit et receptum qua debuit familiaritate sibi colligavit.
(33.) Inde promovens exercitum per loca sterilia, per montana aspera, per silvas spatiosas, per vias lubricas, ad Tridentinam civitatem pervenit. Ibi in die Palmarum cum qua oportuit celebratione suos diurnare fecit. Huius adventum Hardwinus rex adulterinus presentiens, ad clusas quos sibi fidelissimos extimabat custodes transmisit et quantumcumque potuit exercitum coadunare festinavit. Deinde in planitiem Veronensem venit, eventui primo similem in futuris exitum sperans.
(34.) Haec Heinricus rex perspiciens ad alias vias se contulit, non ut declinaret praelium, sed ut faciliorem sibi quereret introitum. Erat enim impossibile per clusas iuxta Athesim, quas Harduinus cum plurima multitudine tuebatur, transire. Interea quendam capellanum suum, Helmigerum nomine, ad Carentanos praemittit; ut clusas longe a via recta sepositas, quae ab Harduino minus caute tuebantur, preoccupent, mandat. Nec enim quisquam credere poterat, ut regalis exercitus per vias tam difficiles et angustas transire vel vellet vel posset.
Carentani regis mandatis obediunt et Helmigero suadente in duas turmas dividuntur. Una ante lucis ortum, omissis equis, montem latenter clusis superpositum occupat, altera lucescente iam die, signo ab his qui in monte erant audito, ad clusas expugnandas festinat. Custodes nihil de his, qui montem occupaverant, scientes, ad resistendum clusas impugnantibus accedunt. Repente latentes in monte exiliunt clusasque defendentibus a dorso infeste superveniunt. Custodes se deceptos esse percipientes, alii se in fugam miserunt, alii in praecipitium, alii in Brentam aquam subcurrentem. Hac expugnatione Carentani clusas tenentes regem expectant.
Haec rex per capellanum suum, quem praemiserat, resciens festinavit ad clusas et impedimenta relinquens ac secum expeditos ad pugnam sumens cum maxima difficultate transivit.
(35.) Deinde in planitiem veniens super aquam Brentam tentoria figere iussit, ut ibi dies sollenes maioris hebdomadae digna devotione veneraretur. Non enim ei bonum esse videbatur, ut in illis diebus, in quibus Conditor pro conditis, Creator pro creatis, Dominus pro servis capi, flagellari, crucifigi, sepeliri in agnitionem suae charitatis voluit, indiceretur aliqua congressio, ex qua violenta christiani sanguinis fieret effusio.
Ibi ergo archiepiscopo Coloniensi chrismatis fit consecratio, illis partibus tunc valde necessaria. In duodecim enim episcopatibus circa introitum Italiae illo die pro confusione presenti nec episcopus erat nec chrisma sacratum. Ibi a toto exercitu cena Domini devotissime ad memoriam reducitur. Ibi parasceve, ibi sabbatum sanctum piis affectibus colitur. Insuper pascha Domini et digna veneratione celebratur et pia celebratione veneratur.
Post hec rex palatino comiti precepit, ut per bannum regale exercitui tota fuga interminaretur; adderet etiam, ut, si quis fugere presumeret, plectendum se capitali sententia sciret. Huiusmodi banno per exercitum audito, rex aquam in tertia feria paschalis hebdomade transivit ibique tentoria iterum figere iussit, expectans nuncios, quos ad explorandum locum, in quo Harduinus cum suis hospitabatur, praemiserat.
(36.) Interea, qua ratione nescio, Langobardorum unanimitas seiungitur et ad resistendum discordes omnes ad propria redire festinant. Sive hoc timor egisset, sive amor regis Heinrici seu Harduini execratio, illorum qui interfuerunt scientie relinquo. Hoc tantum scio, quia illius providentia non abfuit, cuius benivolentia et cuique quod vult sine lite concedit et quod vult occultis iuditii causis per pugnam discerni consentit. Patet igitur Heinrico regi introitus, qui per laborem sperabatur, per quietatem a vera quiete concessus.
Venit ergo Veronam, recipitur a civibus, acclamatur, collaudatur, coronatur. Occurrit ei obviam Tietoldus marchio, occurrunt et ceteri plures, a faucibus erepti furoris et spei redditi libertatis. Inde Brixiam progreditur et ab episcopo civibusque cum omni alacritate recipitur. Ibi archiepiscopus Ravennas cum suis et sibi finitimis ei obviam venit et manus nondum domino adulterino pollutas seniori diu expectato reddit. Inde rex Pergamam venit et Mediolanensem archiepiscopum per manus et sacramenta recepit.
Inde Papiam. Ibi a multitudine maxima nobilium Langobardorum, qui ad suscipiendum eum congregati erant, per dignos applausus recipitur et cum exultatione totius civitatis ad sancti Michaelis ecclesiam ducitur. Ibi clerus, ibi nobilium cetus, ibi plebs utriusque sexus, omnes unanimes uno ore Heinricum regem acclamant, collaudant, collaudatum per manuum elationem designant. Collaudatus igitur coronatur, coronatus ex debito ab omnibus honoratur. Ad palatium deinde cum omni iocunditate reducitur.
(37.) Tandem declinante iam die diabolus, pacis invidus, concordie inimicus, discordiae seminator fervidus, quo post mysterium corporis et sanguinis dominici Iudas ad perpetrandum nefas infandissimum suscepto intumuit eodemque suadente in supplicium perpetuitatis crepuit - is et cives post manuum redditionem, post fidei promissionem, post sacramenti securitatem, nulla, quae in rationem digne deduci posset, lesione coactos, adversus regiam maiestatem veneno ebrietatis immisso commovit. Hoc itaque suasore armantur, hoc stimulatore incitantur, hoc ductore ad palatium properant, hoc ordinatore menia cingunt. Quidam etiam intererant instigatores, qui per propriam conscientiam turbidi sub Harduino malebant per illicitas rapinas vagari, quam sub Heinrico freno iustitie ac legis astringi.
Fit strepitus, exurgit sonitus. In palatio statim auditur, sed quia nemo talia post fidem eodem die promissam credere poterat, non cito intelligitur. Rex tamen, quid sit, explorari iubet. Renunciatur civitatis furor, renunciatur plebeiae animositatis insania. Hanc Coloniensis archiepiscopus, qui cum rege erat, compescere se posse sperans, per fenestram subspexit causasque tanti furoris inquirere cepit; sed lapidibus et sagittis supervenientibus vix eum ceptum sermonem finire licuit. Animositas enim Langobardorum nimium fervebat et ex eventu bellico contra Ottonem ducem adhuc contumatie vires habebat.
(38.) Instant ergo palatium prorumpere Langobardi, resistunt regis domestici, quamvis pauci. Erant enim Teotonici partim cum equis, partim per hospitia, partim per castella illi comitatui finitima.
Rex ilico per indignationem in iram efferbuit et cum his quos secum habebat armatus exire voluit, numerum militum suorum spe supernae gratie supplens. At Coloniensis archiepiscopus toto quo poterat nisu cum his, qui sanae mentis erant, regem retinebat, sciens, quia capite perdito nulla spes evasionis superesset in membris.
Interea invalescente clamore Teotonici congregantur, complicibus iunctis, ad palatium tendunt, Langobardos ab effrenato furore paulisper compescunt. Tandem noctis densantur tenebre et lapidum et sagittarum iacula Teotonicis fiunt infestissima. Necessitas rapit consilium et ad providenda iacula citissime facit incendium. Cum multo igitur sudore Teotonici muros civitatis impugnant, cum multo timore Langobardi pro vita repugnant.
(39.) Tunc iuvenis quidam, frater reginae, Giselbertus nomine, a Longobardis vulneratur. Pro cuius letali vulnere Teotonici irritantur, et pro furore contra iacula ceci muros civitatis expugnant ac inrumpentes sanguinem iuvenis, stimulum scilicet furoris, vindicare festinant. Quorum quidam animo ceteris ardentior, Volvrannus nomine, se coniecit in media Langobardorum agmina et gladium, quo accinctus erat, extractum uni eorum pre ceteris insanienti ab acumine galeae usque in iugulum viriliter infixit ac dicto citius inter suos se illesum recepit.
Per totam ergo noctem pugna gravis habetur et ancipiti termino suspensa, modo hos, modo illos sub victoriae spe audatiores et expeditiores reddit. Aliquando etiam Teotonici, testudine ex clipeis composita, eorum irrumpebant agmina et quosdam vivos ex eis captos regi representabant.
(40.) Interea palatium, quod Teotonicis aliquando fessis unicum erat refugium, accenditur et incenditur casumque minatur. Sed spe sublata refugii magis animus eorum accenditur et ad congrediendum iterum Italos ferventius incitatur. Clara itaque iam die, Alemanis, qui tardius huiusmodi negotia resciverant, longe a palatio muros civitatis frangentibus, Lotharienses et Franci Langobardos iterum ante palatium graviter persequi ceperunt et eos fugere usque in menia propria compulerunt. Sed iaculorum a tectis venientium densitatem diutius sustinere non valentes, ignem coacti domibus immittunt et ferro ac flamma stragem civium miserabilem faciunt.
Tandem Teotonicorum ira, facile expleri nescia, saciatur cede plurima et postmodum, nullo iam resistente, se confert ad spolia. Sed iam incendio nimium invalescente, rex a rigiditate mentis suae flectitur suisque, ut a cepto desistant, pietate motus imperat. Quos vix compescens diutiusque concremationis fetorem ferre non valens ad munitiunculam quandam, quae sancti Petri Cella Aurea vocatur, se contulit.
Cives autem vix respirantes regem sequuntur et, ut indulgeat ebrietati, obnixe precantur. Fit eis remissio, fit eis indulgentia. Sed facilis est indulgentia, postquam culpam excedit pena. Sic igitur quos bellum adversos Ottonem effecit turgidos, noviter induta humilitas supplices reddidit atque subiectos.
(41.) Domita ergo Papia tota concutitur Italia ac indigenae omnes ad regem non invitati confluunt et per omnia praeceptis eius obediunt. Civitates etiam, ad quas rex nondum venerat, obsides ultro transmittunt fidemque debitam per sacramenta promittunt.
His expletis rex in quendam locum, qui Pons Longus vocatur, venit; ibique Langobardorum innumerabilis multitudo accessit seseque ad obsequendum per omnia regiae maiestati subiecit. Ibi habito colloquio regnique dispositis negotiis, amore sancti Ambrosii ductus Mediolanum divertit, cuius linguae libertatem et morum eximietatem amabat. Huius ceterorumque ibi quiescentium intercessione implorata, in prata Pontis Longi revertitur ibique Langobardos, de repentino discessu eius conquerentes, festini reditus promissione solatur.
Inde Grommo perveniens pentecosten sanctum pia animi devotione celebravit. Inde discendenti Tusci ei occurrunt et manus per ordinem singuli reddunt.
(42.) Post haec rex, iniuriam a Bulizlavo sibi illatam tenens mente repositam, repatriare festinat et per Montem Celerem in Alemaniam properat, sciens quia terra puerili subiecta regimini laxis persepe habenis utitur et ex proprii arbitrii tumultuaria diversitate per diversa precipitia rapitur. Iam enim dux Herimannus obierat et filius suus ducatui a rege substitutus erat, qui nimiae iuventutis adhuc nec semet ipsum regere sciebat.
In loco igitur qui Turegum dicitur rex colloquium tenuit omnesque pro pace tuenda, pro latrociniis non consentiendis a minimo usque ad maximum iurare compulit. Sic tota Alemania sub pacis quiete statuta, in Alsatiam venit et in Argentina civitate nativitatem sancti Ioannis celebravit.
Pretereundum quiddam non extimo, quo audito intelligi potest multos posse periclitari pro uno. Nam in eadem civitate, dum in vigilia sancti Ioannis colloquium cum Alsatiensibus haberet, domus, in qua ad legem et iustitiam faciendam sedebat, repente corruit unique presbytero, qui cum domina una anathematizata manere solitus erat, cruris ossa confregit. Ille solus obiit, alii nihil preter timorem passi sunt; sed in illius interitu didicerunt, quod saepe per psalmistam audierunt: "Cum electo electus eris et cum perverso perverteris". Post haec rex Moguntiam venit ibique solito pietatis affectu apostolorum solennia celebriter peregit.
(43.) Tunc per orientalem Franciam transiens in Saxoniam festinat, cor suum indignationis pondere gravatum super Bulizlavum vindicta potenti relevare disponens. Indicitur Saxonibus, Bavariis, Francis orientalibus expeditio; in medio Augusto terminus datur promotionis, ut, frugibus inde percollectis, abundantia comes exercitui esset.
Mediante igitur Augusto Meresborg Saxonum fit congregatio. Rex autem nemini suorum familiarium fateri volebat, sive in Poloniam sive in Boemiam vellet, cognoscens Bulizlavi flexuosas versutias, quibus per quosdam sibi occultos amicos etiam secreta regia rescire solebat. Sed naves a Magdeborg usque Citizam congregare iubens, quasi in Poloniam velit, transitum futurum simulat. Id omnibus sperantibus repente in Boemiam exercitum ducit, querens inprimis propria recipere, deinde pro vindicta aliena invadere, non tamen penitus aliena, quae regni sui pati iuga debebant.
(44.) Interserere libet quiddam, quo audito datur intelligi, raro esse culpam, quam non sequatur vindicta, nisi praemunierit eam penitentia.
Mortuo Bulizlavo seniore, scilicet Boemiensi duce et istius Bulizlavi de quo nunc agitur avunculo, tres filii superstites ei remanserunt. Quorum primogenitus, Bulizlavus nomine, adepto post patrem ducatu, crudelius cepit vivere quam terra illa pati vel vellet vel posset.
Indigenis igitur illum pro nimia crudelitate execrantibus, timere cepit, ne a fratrum suorum aliquo, Pragensibus id instigantibus, extruderetur. Ex mala ergo conscientia concepta suspitio instigavit eum ad scelus nefandissimum, perduxit etiam ad facinus execrandum. Nam fratrum suorum unum eunuchizavit, alterum in thermis suffocare tentavit. At illi, unus eunuchus, alter semivivus, in Bavariam, a paterna hereditate exclusi, fugerunt. Rex Heinricus hac impietate commotus Blademario, de quo iam diximus, ducatum Boemiensem dedit.
(45.) Illo mortuo Bulizlavus, Bulizlavi filius, Bulizlavo, Meseconis filio, in societatem conspirationis adscito, ducatum contra regis voluntatem tenere tentabat. Inter illos igitur duos Bulizlavos fit amicitia ficta, fit societas subdola. Sepe alter ab altero invitatur, sepe alterius sumptibus iocunde convivantur, latente tamen igni sub cinere.
Tandem Bulizlavus, Meseconis filius, iocunditatem Pragae et amenitatem Boemie promisse praeponit amicitiae et ut, nepote suo qualibet ratione eiecto, tantae terre principatu potiri possit, fraudum suarum intima scrutatur. Invitat eum ad convivia et diversa ciborum praebet genera, amara demum propinaturus pocula.
Saciatum enim illum militibus suis commisit et, ut eductus excecaretur, oculorum nutibus ad similia edoctis innuit. Implentur impietatis iussa et committuntur iniquitatis opera. Sic, qui fratrem eunuchizavit, a consanguineo ac socio suo seductus periit, quique fratrem in consortio principatus parem habere noluit, per supplicium passionis factus est suppar et inutilior.
Hoc igitur excecato Bulizlavus, Meseconis filius, ut superius dixi, per fraudes flexuosas, per versutias sibi semper pedissequas, per promissiones infinitas, Pragam ac totam Boemiam invadit; ac dominio taliter adepto turgidus per loca regio exercitui pervia castella firmissima munit.
(46.) Interea rex cum Saxonibus veniens per montem quendam, in quo iam Bulizlavus munitionem quandam ad contradicendum introitum firmaverat, premissis in nocte marchionibus, cum maxima difficultate in Boemiam intrat. Cuius introitum ut Boemienses senserunt, quindam pavore regiae praesentie exanimati, castellum unum cum semet ipsis regi reddiderunt. Illud ilico rex Iarameri eunucho, fratri ceci Bulizlavi, quem secum nativam in terram pro pietate reducebat, cum summa benevolentia concessit.
Deinde iter suum protelando per terram illam progreditur, expectans Bavarios, quibus non idem qui et Saxonibus in Boemiam erat introitus.
(47.) Sed cum illi adventum suum protraherent, rex ad quandam civitatem que Satiza vocatur cum Saxonibus tantum pervenit. Cuius potentia visa cives non mediocriter turbantur et statim de pace querenda ac regis gratia impetranda meditantur.
Portas ilico civitatis aperiunt et, conditione adipiscendae gratiae intersita, Polonos, quos Bulizlavus eis ad tuitionem eiusdem loci adiecerat, eitiunt; et eiciendo quosdam membrorum abscisione deturpant, quosdam ab locis altissimis precipitant, quosdam etiam interimunt, ut et iniurias ab eis sibi illatas ulciscantur et honori regio per omnia satisfaciant.
Tandem huius crudelitatis fervor regis animum perculit et ad contradicendas eiusmodi insanias insita pietas inclinavit. Iam vivi educuntur et regi representati in ecclesia. Post haec civitas tota se regi reddidit et qua debuit fidei promissione per sacramenta, per obsides obligavit.
Interea fama volitat, Bulizlavum a Pragensibus conspirationis vinculo colligatis esse interemptum; et quamvis mendax, fideles tamen Bulizlavi exterritat.
finis