Urkunde Heinrichs II. für die bischöfliche Kirche zu Straßburg (DH II. 34)

(Heinrich schenkt der bischöflichen Kirche zu Straßburg das Nonnenkloster St. Stephan. Diedenhofen 1003 Januar 15.)

In nomine sanctae et individuae trinitatis. Heinricus divina favente clementia rex. In consideranda laborum recompensatione iuxta tale tantumque meriti exsolvendum iubet aequitas tale tantumque debiti; sed tamen non derogatur aequitati, si quid superaddatur liberalitati. Si ergo eos, qui sub quiete ac pacis ocio consiliis tantum rei publice satagunt negotio, regia neutiquam defrudari convenit nec gratia nec munificentia, quomodo non his summa, prout res sese locusque dederit, tam ex privato regis quam ex publico legis honoris et gloriae debetur reverentia, quorum tenacissimam in commune bonum fidelitatis anchoram et honestum cum utili propositum, quamquam circumstripentibus undique popularium seditionibus et principum dissensionibus, nulle nec mine nec blanditie de statu sui rigoris avellere possunt aut pellicere, quominus contempta rerum suarum funditus iactura subter ipsas perfidie fauces fidei certent non perdere iura. Proinde noverit tota sancta dei aecclesia et in omni populo nostrae fidelitatis integritas praesentium scilicet et futurorum, qualiter divae memoriae senior noster et antecessor tercius Otto videlicet imperator augustus venerabilem virum Uuerinharium, iuge eius servitium et fidei bone constantiam attendens, divina dispensante gratia sanctae Argentoratensi aecclesiae ordinavit et praefecit episcopum. Post tanti itaque imperatoris ab hac vita discessum vetus inter nos a pueris propagata familiaritas et ea que cum tali cesare nobis erat parentele et consanguinitatis affinitas praefato persuasit antistiti cum ceteris, quorum infinitus est numerus, nostrae manus dare fidelitati, ut deo praeside concors populorum et principum nobis concederetur electio et hereditaria in regnum sine aliqua divisione successio. Fecit itaque misericors deus pro voto nostro quod suum erat, diabolus autem nostram sitiens interturbare letitiam seminarium quoddam erroris invenit, sed gratias deo in ipso conatu prostratus et ut semper inefficax et confusus erubuit. Nam quorundam tunc temporis dissidens a nostra subiectione collegium, praedictam venerandi praesulis sedem hostiliter incurrens et in nostri nominis iniuriam ea que in tota urbe et ecclesiis intus erant spolia auferens, nostri videbatur provectus desolari primitias. Sed pia manus dei, que numquam in se confidentes deserit, cito et cum pace bona talium rebellionem sedavit et nostrae dominationi fideliter subiugavit. Ne igitur tanta urbs immo sanctae dei genitricis aecclesia, quia sua ex toto recipere non potuit, nostro non sublevaretur auxilio, communi tam episcoporum quam et principum nostrorum consilio et in primis Herimanni ducis assensu praenominato praesuli Uuerinhario suisque in perpetuum successoribus in nostram et nostrorum praecessorum sive successorum memoriam tradidimus et per hoc regale praeceptum confirmavimus quandam abbatiam ancillarum dei intus in urbe Argentorato in honore sancti Stephani protomartyris Christi institutam, cum omnibus eidem abbatiae iuste et legaliter pertinentibus in quibuscumque pagis comitatibus et teritoriis, hoc est mobilibus et immobilibus areis aedificiis servis et ancillis terris cultis et incultis agris campis pratis pascuis sive compascuis vineis vel vinetis silvis forestis venationibus aquis aquarumque decursibus molendinis piscationibus viis et inviis exitibus et reditibus sive ceteris que quolibet modo rite vocari possunt utensilibus et appendiciis, eo tenore quatinus praefatus episcopus Uuerinharius suique in perpetuum successores liberam de eadem abbatia deinceps habeant potestatem absque omni personarum contradictione et molestatione possidendi et in usus aecclesiae quicquid inde sibi libeat omnibus modis faciendi. Et ut haec nostrae traditionis auctoritas stabilis et inconvulsa permaneat, hanc nostri praecepti paginam post conscriptum manu propria roborantes sigilli nostri inpressione insigniri iussimus.
Signum domni Heinrici (M.) regis invictissimi.
Egilbertus cancellarius vice Uuilligisi archicapellani recog.
Data XVIII. kal. febr. anno dominicae incarnationis MIII, indictione I, anno vero domni Heinrici regis I; actum in Diedenhoua.