Everhelm, Vita Popponis (Lebensbeschreibung Abt Poppos von Stablo)

12. (...) Pro collato ergo sibi divinae pietatis beneficio Conditori rerum gratias egit reliquumque itineris, quod ad imperatorem, ut diximus, sibi fuit, post alternam cum amico suo verae dilectionis communionem peregit. Interea tam magnificentia quam honorificentia regia est susceptus, utpote qui primum amicitiae locum inter ceteros iam apud eum fuerat adeptus; cuius etiam sanctitas humilitatem mansuetudinemque praefati imperatoris in amorem sui ita accenderat, ut etiam reverentia dictante magis parere quasi ad iussa ab eo visus fuerit quam rogata ab alio implere voluerit.
Contigit etiam ludis histrionum imperiales tunc fores occupari atque eo spectaculi genere regem cum suis delectari. Ursis etiam nudus quidam vir membra melle perunctus exhibetur, a quo etiam plurimum pro periculo suimet timetur, ne forte ab eisdem ursis ad ossa sui melle consumpto perveniretur. Proinde rex eiusdem spectaculi adeo amore in oculis suis captus tenetur atque male providus pro periculo viri parum veretur. Unde super tam iniqua in christianum illusione regem beatus Poppo redarguit eumque ab hoc spectaculo suis cum optimatibus mox compescuit; tum etiam a periculo ursorum virum liberavit, et ne id ultra fieret, arguendo et obsecrando sententiam dictavit. Heinricus vero imperator tam obsecrationi quam correptioni ipsius humiliter paruit, et quem honorifice ad se venientem suscepit, honorifice etiam a se regredientem dimisit. Qui iter, quo venerat, Atrebatum usque rediit sanctaeque recordationis abbatem Richardum super imperiali in se humanitate satis edocuit.