7. Aliud miraculum tam timendum quam mirandum huic placuit subscribere, in quo animi illius constantiam et rigoris severitatem discere poteris. Habuit secum sororis sue filiam, Utam nomine. Quam a primis annis educatam omni disciplina, secularium quoque literarum scientia instruxerat. Hec materteram non minus religionis quam dilectionis amore in monasterio secuta et consecrata fuit. Hanc in omnibus plene instructam, ubi eius in orationibus, vigiliis ac ieiuniis perseverantiam et ad omnia pacientiam perspexit, omnium assensu et rogatu primam in ipso cenobio eam abbatissam prefecit. Tum vero mater filiam suscipiens, iuxta commonitionem sanctam iam dudum habitam, precedentium patrum repetens alloquia, monet ob salutis affectum utilia ac Deo placita sepe dicere, frequenter audire, solitas religiosi itineris vias non deserere, magis magisque errorum devia et diaboli calcare figmenta; nullam luci ac tenebris, veritati atque mendatio, turpitudini atque honestati aput Dei servos docet esse communionem; sollicite cavere, ne vana sectando desineret esse templum Dei, fieret habitacio tenebrarum, fieret demonis monumentum; luminum suorum in Dei figere aspectum; primam, que docet, facere, ut fructum doctrine sue ipsa in celis, Deo adiuvante, possit invenire. Hec et huiusmodi iterum atque iterum materno studio ei inculcans quasi in omnibus iam perfectam et ipsa magistram venerari cepit. Illa ubi inmatura libertate potita est, paulatim a rigore suo deficere, molliorem cultum, lautiorem cibum, vitiorum alimenta desiderare, ultima in choro, prima in convivio, puellarum fabulis interesse et in omnibus laxius se agere cepit. Pro huiusmodi levitatibus dum eam sancta Dei privatim inter se, publice coram omnibus argueret sepius, obsecraret, increparet, nec illa, velut matertere patrocinio aut familiaritate vane confisa, emendaret: quadam die, cum ipsa cum conventu crucem nam dies dominicus erat sequitur, abbatissa defuit. Quam illa inquirens et epulantem cum coevis in conclavi reperiens, zelo pietatis armata cum verbo correptionis dexteram maxillam eius percussit. Que quasi sigillum quoddam formam digitorum accepit; qua omni tempore vite sue non caruit. De quo nimirum facto constat, quia non tantum pro se, sed aliorum emendatione hoc pertulit, ut huius visio aliis proficeret et ad melioris vite statum a vitiis suis retorqueret.