Anni Heinrici secundi.
I. Anno dominice incarnationis millesimo I., ab Urbe autem condita MDCCLII., Heinricus secundus, primum dux Baioarie, deinde Ottone tercio absque filiis defuncto in regni provectus culmine LXXXIIII. loco ab Augusto regnum accepit et annos XXIII ac menses V regnavit, XII annos sub nomine regis, XI dignitate et nomine imperatoris. Hic in regni sede sublimatus, cum Heinricum marchionem aliosque in inicio regni sui sibi resistentes superasset, Italiam et Boemiam ac Bolizlaum cum omni gente Sclavorum subiugasset, data sibi requie a Domino considerans se filios non habiturum, quippe qui, ut multi testantur, consortem regni Cunigundam nunquam cognovit, sed ut sororem dilexit, Dominum bonorum omnium datorem habere delegit heredem sextoque regni sui anno sapienti consilio episcopatum Babenberg in honore sancti Petri sanctique Georgii constituit locumque ipsum prediorum divitiis et omni ornatus decore, ut inpresentiarum cernitur, copiosissime ditavit. In meridiana quoque parte civitatis monasterium in honore sancti Stephani protomartyris sub ordine canonico construens, ex altera vero, hoc est aquilonari, aliud monasterium sub monachili regula in honore sancti Michahelis archangeli sanctique Benedicti abbatis constituens sibi sueque civitati, supra petram apostolice firmitatis fundate muroque et propugnaculis meritorum sancti Georgii ceterorumque sanctorum munite ac exornate, contra incentivos vitiorum iactatus turrim fortitudinis in Stephano et contra refrigerantes flatus illius, qui in aquilone, unde malum omne pandetur, sedem ponere disposuit, refugium certum in angelico preparavit presidio, ut a dextris et a sinistris iusticie armis vallate in nullo sufficiat insidiator prevalere. Aliis quoque sanctorum locis per regni latitudinem non minus, prout opus erat, munificentie sue impertivit largitatem, quedam dilapsa iam in melius restituens, quibusdam (ea), que minus subpetebant, adiciens.
Regis autem frater erat Brun Augustensis sedis episcopus, qui felicibus fratris actibus invidens multas ei adversitatum iniurias in quantum potuit inferebat et, ubi per se non poterat, inferentibus se adiungebat vel alios ad inferendas exhortando stimulos eis incitationis subigebat. Cui frater non solum talionem non reddidit, verum etiam fraterna instructus dilectione omnia dissimulando et patienter sustinendo illum bono vincere satagebat.
Horum sororem, bone memorie feminam Giselam, rex Ungariorum, qui Stephanus dicebatur, in coniugium expetivit, sed eam ducere non promeruit, donec se christiane religionis rudimenta et sacri baptismatis sacramenta cum omni gente sua suscepturum promisit. Quam pollicitationem ubi rebus perfecit, religiosus Deoque devotus postea in exsecutione bonorum operum permansit, quod divina pietas post mortem eius evidentibus indiciis ad sepulturam eius factis signorum miraculis demonstravit. (...)
(...)
Anni Chuonradi secundi.
Anno dominice incarnationis millesimo XXV., ab Urbe condita MDCCLXXVI., Chuonradus ex regni primoribus unus, sed regno antea per rebellationem adversus, principibus pro eius electione dissidentibus, Aribone autem Mogontino archiepiscopo et Eberhardo Babenbergensi presule sibi faventibus LXXXV. loco ab Augusto regnum suscepit et annis XV regnavit. Sublimatus autem in regni sede consilio Brunonis episcopi Augustensis, fratris Heinrici imperatoris, qui semper, ut supra dictum est, felicibus eius invidebat actibus, Babenbergensem epyscopatum meditabatur destruere, quia idem Brun episcopus promisit regine Gisele omnia predia hereditario iure ad se pertinentia filio eius Heinrico contradere. Locus igitur et tempus conventui statuitur, ubi hec res ad certum perducatur. Nocte vero, que diem precesserat, in qua hec ventilanda erant, Eberhardus episcopus ad tentorium predicti Brunonis clam accessit lectoque eius assidens, multa super hac re monendo, obsecrando, memoriam fratris animo inculcando, cum eodem sollicitus egit. Qui ubi iam multa noctis hora transacta recesserat et episcopum pro auditis sollicitatum somnus obpresserat, visus est ei frater suus, imperator Heinricus, lecto suo asstare faciemque suam barba ex una parte depilata turpatam obiectare. Cui super hac re stupido et ammiranti ac quis tam temerarios ausus in eum presumeret interroganti: "Tu," ait, "hec fecisti, qui me et sanctos Dei, quos rebus a Deo mihi concessis dotavi, despoliare disposuisti. Cave iam ulterius super hac temeritate, ne incepta luas magna infelicitate." Ad hec ille expergefactus ac de visione non parum perterritus, membrorum quoque horrore ac tremore non leviter est attactus. Mane autem facto, cum diu exspectatus ad conventum procerum non veniret, regina pro filio sollicita nunciis missis obnixe rogavit, ut adveniens promissa perficeret. Ille vero affirmabat se tanta infirmitate gravari, ut nec de lecto surgere nec pedem posset quoquam movere. Cumque rogaretur, ut se in lecto ad conventum deportari pateretur, quo vel sic promissio perficeretur, omnino abdicavit seque in Deum et in sanctos eius et in fratrem suum peccasse libera tandem voce proclamavit. Sic itaque divina pietas per merita famuli sui, ne spe quam in se posuit fraudaretur, omnia illius prave conspirationis machinamenta repressit idque, quod ab eo bene ceptum est, confirmando semper exinde ad meliora provexit.
(...)