Bebo, Bericht über den Besuch Papst Benedikts VIII. in Bamberg

Unde huiusmodi promissionis partem ex parte iam videtur exigere digna recordatio paschalis festi, quod iocundissime tecum celebravimus in anno priori. Non enim tam divina, tam religiosa celebritas erit oblivioni tradenda; immo memoriale suum non delebitur in secula. Nullus quidem, qui erat ibi, celebritatis huius poterit umquam oblivisci; nullus inquam illorum, quibus religiositas est amica virtutum. Celebritas haec creditur divinitus ordinata atque concessa, aliter enim non fieret humanitus ordine tam venerando finita.
Ecce vicarius sancti Petri, qui principalis prerogativa dignitatis potestatem habet ligandi atque solvendi, in die caritatis, quae dicitur mirifico testimonio caritativi beneficii coena Domini, venit ad hospicium, quod intimo voto cordis tui in Babunbergensi loco Deo est sanctoque Petro paratum, ut carissimi hospitis adventu iocundissimo Deo nostro caritatis tuae agnosceretur esse iocunda laudatio. Qualiter autem advenerit et qualiter ordinata nec non missalibus ornamentis induta turba clericalis occurrerit, prout possum singula recordando distinguere, scribendo haec non aggravabor exponere.
Hora prefati diei, quando officium missale celebrari tempus admonuit, equitando taliter paratus advenit, qualiter ad altare sanctum accessit. Quatuor chori in occursum eius fuerunt decenter ordinati. Primus in ulteriori fluminis ripa, supra pontem alter in altera, tercius ante urbis ostium, quartus ante aecclesiam in atrio tecum.
His ita ordinatis congruisque cantibus suavitate canora atque modulatione distincta finitis, postquam orationes ante tria altaria prostratus finivit, nec non episcopali cathedra consedit, clerus Te deum laudamus, et e contrario Kyrrie leyson unanimiter cantaverat populus, quasi dicerent cum concordi cantico psalmistae: Psallam spiritu, psallam et mente. Re vera cor illud erat adamantinae duriciae, quod non potuit tunc conpunctio vera mollire. Interim, ut confido, non erat ad tempus ibi cor tuum, immo ibi locorum, unde psalmista suspirans ait: Quam dilecta tabernacula tua, domine virtutum; concupiscit et deficit anima mea in atria Domini, et iterum: Melior est dies una in atriis tuis super milia. Ideoque te non penituit pro preparanda in caelo mansione Christo dedisse, quicquid umquam ab illo merebaris accipere. Sed iam ordinem inceptum exequamur.
Angelico igitur ymno finito, postquam salutationis humillimae meritis ab illo accepisti osculum caritatis debitumque munus caritativi resalutaminis, surrexit. Et egressus foras, ante ianuam aecclesiae poenitentes suaque delicta confitentes nexibus peccatorum miserando dissolvit, nec non in aecclesiam introduxit; ut per illum digni fierent paschalis gaudii, qui pro peccatoribus voluit immolari. Deinde lecto euangelio, debiti sermonis officium implevit cunctisque illuc advenientibus remissionis dona necessaria tribuit; nec non ad benedicenda crismatis oleique sacramenta duodenos cooperatores pontificalis ordinis habuit, senos scilicet in latere altaris utroque; ut congruus mysticae consecrationis videtur ordo deposcere.
Item quinta et sexta feria officium, quod celebrandum fuit, ipse celebravit. In matutinis autem laudibus dominicae resurrectionis patriarcha de Aquileia lectionem primam, archiepiscopus Ravennas secundam, legitque ipse apostolicus tertiam. Ad missam autem plena processio ita in omnibus ornata atque ordinata fuit, velut apostolicam dignitatem condecuit; taleque fuerat ibidem divinae servitutis officium, quale decebat sollempnitatem sollempnitatum. Et post divina cum pleno cornu humanis commodis nec defuit copia.